Dit absurde en ludieke videodagboek vertelt het verhaal van (en door) Ron, die sinds 5 jaar leeft met een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH), waardoor hij verdwaalt en vergeet. Ron heeft zijn leven vastgelegd in dagboeken en hij schrijft nu een boek over zijn leven met NAH. Op het moment dat zijn dochter Karina erachter komt dat Ron haar vergeten is besluit ze zijn boek te gaan verfilmen.
(…) schippert tussen werkelijkheid en een manipulatie daarvan. Ron en Karina belanden in een avontuur over het manipuleren van herinneringen, het visualiseren van gedachten, het willen invullen van zwarte gaten, het obsessief documenteren van het leven en over het zoeken naar een taal om elkaar, zonder te onthouden, in kunnen ontmoeten.
Synopsis, Visions du Réel, CH
Ron, the filmmaker’s father, has a brain injury that affects his ability to situate himself and retain memories. Upon realising that her father no longer recognises her, the director decides to turn her father’s notebooks into a film that plunges us into the complexities of memory and the brain, full of creativity, humour and tenderness.
Long Synopsis, Visions du Réel, CH
The director’s father, Ron, is suffering from a brain injury that has impaired his ability to find his bearings or remember events. To keep track of his life, he writes in notebooks. When Karina Beumer realises that her father no longer recognises her, and that his illness seems to be erasing their relationship, she decides to make a film based on his writings and her own memories. In (…), father and daughter create an artistic universe together, blending Ron’s writings and drawings with his daughter’s sets and papier-mâché characters. At the heart of the film is a wholesome and collaborative creation process that brings to life this father-daughter reunion, made possible by the art of cinema. When the daughter asks her father what they will do once they have finished making the film, Ron responds: “another film!” Using a non-linear narrative, the film takes us on a humorous and tender journey through the labyrinth of memory and the brain, while confronting us with existential questions. Without memory, can we still have an identity and be ourselves?
FR, Synopsis, Visions du Réel, CH
Ron, le père de la cinéaste, est atteint d’une lésion cérébrale qui affecte sa capacité à se repérer et à retenir ses souvenirs. En réalisant qu’il ne la reconnaît plus, la cinéaste décide de transposer les carnets de son père en un film qui, avec beaucoup de créativité, d’humour et de tendresse, nous plonge dans les dédales de la mémoire et du cerveau.
Synopsis Long, Visions du Réel, CH
Ron, le père de la cinéaste, souffre d’une lésion cérébrale qui altère sa capacité à se situer dans l’espace et à se souvenir des événements. Pour conserver une trace de sa vie, il tient des carnets. Lorsque Karina Beumer prend conscience que son père ne la reconnaît plus et que sa maladie semble effacer leur relation, elle décide de réaliser un film à partir des écrits de son père et de ses propres souvenirs. Avec (…), père et fille créent ensemble un univers artistique qui mêle les écrits et les dessins de Ron avec les décors et les personnages en papier mâché de sa fille. Le processus de création, collaboratif et généreux, est au cœur du film et donne vie aux retrouvailles entre un père et sa fille rendues possibles grâce au cinéma. Lorsque la fille demande à son père ce qu’il·elle feront une fois le film terminé, Ron répond : « un autre film ! » À travers un récit non linéaire, le film nous entraîne dans les dédales de la mémoire et du cerveau, avec humour et tendresse, tout en nous confrontant à des questions existentielles. Sans mémoire, peut-on toujours avoir une identité, être soi-même?
DE
Ron, der Vater der Filmemacherin, leidet an einer Gehirnverletzung, die seine Orientierungsfähigkeit und sein Gedächtnis beeinträchtigt. Als die Filmemacherin merkt, dass er sie nicht mehr erkennt, beschliesst sie, die Tagebücher ihres Vaters in einen Film umzusetzen. Mit viel Kreativität, Humor und Zärtlichkeit wird uns ein Einblick in das Labyrinth der Erinnerungen und des Gehirns gewährt.
This surrealistic documentary features and tells the story of Ron, who has lived with an Acquired Brain Injury (ABI) for 5 years. Although he now gets lost and forgets things, he has documented his whole life in diaries — and is writing a book about living with ABI. When his daughter Karina discovers Ron has forgotten about her, she sets about turning his book into a film.
(…) hovers between real and imagined events. Ron and Karina end up in an adventure about shaping memories and visualising thoughts – about wanting to fill in black holes, obsessively documenting life and seeking a new language so they can meet each other without remembering.
Ce journal vidéo absurde, non linéaire et ludique raconte l’histoire de (et par) Ron, qui vit depuis 5 ans avec une lésion cérébrale acquise (LCA), ce qui fait qu’il se perd et oublie. Ron a consigné toute sa vie dans des journaux intimes et écrit actuellement un livre sur la vie avec une lésion cérébrale acquise. Lorsque sa fille Karina découvre que Ron l’a oubliée, elle décide de faire de son livre un film.
(…) oscille entre la réalité et la manipulation de celle-ci. Ron et Karina se retrouvent dans une aventure où il s’agit de manipuler des souvenirs, de visualiser des pensées, de vouloir combler des trous noirs, de documenter la vie de manière obsessionnelle et de chercher un langage dans lequel ils peuvent se rencontrer sans se souvenir.
Dit project wordt gesteund door het Nederlands Films Fonds en het Mondriaan Fonds.
pers:
zaterdag 8 zondag 9 oktober 2022: Brabants Dagblad, Algemeen Dagblad, artikel door Gert-Jan Buijs
woensdag 12 oktober 2022: BN De Stem, artikel door Gert-Jan Buijs
“Hersenen als een boom met dorre bladeren. Heeft iemand die geen geheugen meer heeft nog een identiteit? Of lijd jij die vergeten bent door een ander aan identiteitsverlies? Komt het beeld dat we van onszelf hebben niet de facto van een ander? En zonder herinneringen ook geen toekomstperspectief. Als een vliegende sneeuwbal die nooit meer de grond raakt noch een ander treft. Gewoon zijn zonder bestemming. Karina Beumer maakte er een film over met de opmerkelijke titel (…). In feite gaat die over haar vader met een niet aangeboren hersenletsel. Wat sentimenteel had kunnen worden maakt Beumer gevoelig speels en licht. Zoals de herfst. Kleurrijk stervend leven. Een tragikomedie? Ik werd er alvast tegelijk droevig en vrolijk van.” – Pascal Gielen
Wat als je vader jou als dochter vergeet? Karina maakte er een film over, een heel mooie
KAATSHEUVEL/WAALWIJK – Ron Beumer uit Kaatsheuvel heeft niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Daardoor vergeet hij dingen. Hij vergat ook Karina, zijn dochter. Dus spraken ze af dat Ron zijn versie van de werkelijkheid opschrijft. Karina maakte er een film van, een onwaarschijnlijk mooie. Dit weekend is de première.Gert-Jan Buijs 08-10-22, 11:02
Ron Beumer uit Kaatsheuvel is 68 jaar, maar oogt veel jonger. Een rustige man, maar wel met een energieke, geïnteresseerde blik. Kan ook niet anders, want veel wat hij ziet is nieuw voor hem. Elke dag weer. Overal in zijn Waalwijkse atelier – hij is dus kunstenaar – hangen zijn etsen van één en dezelfde meerstammige eik, ergens in de Loonse en Drunense Duinen.
Ron vergeet dingen
,,Papa heeft niet-aangeboren hersenletsel, NAH”, heeft zijn dochter Karina (34) vooraf al uitgelegd. ,,Daardoor is vooral zijn kortetermijngeheugen aangetast. Hij vergeet dingen, en dat zorgt voor verwarring.” Bij Ron ontstond het letsel door kleine bloedpropjes, die ervoor zorgden dat kleine delen van zijn hersenen afstierven.
Sommige gebeurtenissen blijven twee weken hangen. Maar wat vandaag gebeurt kan zomaar verdwijnen. En andere voorvallen blijven hem wél bij. Erger wordt het niet, zijn aandoening is niet progressief. Het praten laat hij vooral aan zijn dochter over.
Het is niet dat hij ineens zei ‘wie ben jij’, maar ik merkte dat het contact verminderdeKarina Beumer, dochter Ron
Enkele jaren geleden kwam het moment dat Karina, zelf ook kunstenaar, zich realiseerde dat haar vader ook háár begon te vergeten. ,,Het is niet dat hij ineens zei ‘wie ben jij’, maar ik merkte dat het contact verminderde. Dat hij niet de oude interesse in mij had.”
Zij, haar moeder Inge en broer Erik weten dan al dat het een gevolg is van zijn hersenletsel. ,,We hebben afgesproken dat hij elke week zijn belevenissen en gedachten zou vastleggen en die op vrijdag via de telefoon aan mij zou voorlezen.” Dat gebeurt ook, en Ron besluit zijn zielenroerselen te bundelen tot een boek: De Gedachtenboom. Karina besluit op haar beurt om elke week de scenario’s die Ron schetst te verfilmen.
Lees verder: ‘Ik mis wel de oude versie van mijn vader’
Nieuwe versie
,,Ik mis wel de oude versie van mijn vader”, zegt Karina. ,,Ik heb er een nieuwe versie voor teruggekregen. Hij is nu emotioneel toegankelijker. Maar de goede gesprekken… die zijn weg. Het ergste vind ik het voor mama. Heel pijnlijk dat zij samen geen herinneringen meer kunnen opbouwen. Vandaar onze drang tot documenteren, tot en met fotoboekjes van het Kruidvat aan toe.”
Ron heeft er zelf geen last van. Voor hem begint het leven elke dag weer een beetje opnieuw, bevestigt hij. ,,Zo kun je het zeggen.” Maar voor zijn gezin is dat toch anders? ,,Dat houdt me niet zo bezig”, zegt hij onomwonden. ,,Ik hoop voor hen dat het meeevalt. Ze kunnen me alles vragen.” De vraag of dat misschien een beetje egoïstisch is, beantwoordt hij al even eerlijk. ,,Ja… och. Valt wel mee.”
Hele stukken ontbreken
Zelf omschrijft Karina de film als ‘een surrealistische documentaire’. Daarmee zegt de in Antwerpen wonende kunstenares niks te veel. De film heet (…). Die twee haakjes met drie puntjes ertussen staan in teksten doorgaans voor stukken tekst die in citaten ontbreken. De titel is veelzeggend; in het bewustzijn van Ron ontbreken namelijk ook hele stukken.
Karina heeft de dagboekstukken als basis genomen voor haar film. ,,Eerst was het zo: vader schrijft het, dochter verfilmt het. Ik merkte gaandeweg dat de film steeds meer over mij ging.”
Onder de foto: ‘Ik heb niet willen romantiseren én niet dramatiseren’
Raar is dat niet. ,,Er zijn hele delen uit Rons geheugen gewist”, zegt ze. ,,Dat betekent dat ook ik uitgewist ben.” Dat gemis is door de hele film voelbaar. Het maken van de film, de film zelf, het maken van de rekwisieten, de gesprekken, voice-overs, gemonteerd in veelal korte fragmenten, het loopt allemaal in elkaar over en door elkaar heen. Dat is verwarrend. Als kijker voel je exact diezelfde verwarring en hetzelfde gemis.
Ik herinner me een groot hoofd waar ik in kruipRon Beumer, heeft niet-aangeboren hersenletsel
Daarmee schetst Karina een onthutsend realistisch en indrukwekkend beeld van haar vader, maar ook van de relatie die ze met hem heeft. Bijna nergens wordt het zwaar of deprimerend. Vals sentiment ontbreekt. Zij heeft al die stukjes op de juiste plekken neergezet. ,,Over elke seconde is nagedacht. Ik heb niet willen romantiseren en ook niet willen dramatiseren.”
,,Ik weet dat ik ’m gezien heb”, zegt Ron. ,,En dat ik ’m binnenkort weer ga zien.” Hij heeft het dus over de film. Die gaat over hém, hij speelt er ook zelf in. Ron is een groot deel van de film vergeten. ,,Ik herinner me een groot hoofd waar ik in kruip.”
Onder de foto: in Rons wereld maakt ze peperdure sieraden voor de jetset
Dat van dat hoofd klopt. Voor veel van de scènes die Ron beschrijft, heeft Karina de decors gemaakt. ,,Had hij hij het over de Noorse bergen, dan maakte ik Noorse bergen. Omdat ik dacht dat hij mij was vergeten, wilde ik in zijn hoofd kruipen.” En daarom zit er in de film ook een zelfgemaakt manshoog papier-maché hoofd met het gezicht van Ron, waar hij en Karina in kruipen. Letterlijk dus.
Ik denk dat hij zich twee van de dertig scènes die hij speelt kan herinneren. Voor hem is het niet ergKarina Beumer, dochter Ron
De meerstammige eik – met enige fantasie een gestileerde weergave van de menselijke hersenen – zie je voortdurend terug in de film. De herinneringen van Ron komen soms ongefilterd vast te liggen. Hij mist uiteraard gebeurtenissen, maar kan ze evengoed naar believen anders invullen. Zo is Karina in het echt beeldend kunstenaar in Antwerpen, maar in Rons wereld maakt ze in Monaco peperdure sieraden voor de rijke jetset.
De ideale boeddhist
Het resulteert inderdaad in een surrealistische documentaire doordat de gedachtenkronkels van Ron door de bril van zijn dochter worden opgevoerd.
,,Situaties worden nagespeeld. Jazeker, door papa zelf. Ik denk dat hij zich twee van de dertig scènes die hij speelt kan herinneren. Maar hij vindt het hartstikke leuk. Voor hem is het niet erg, hij is eigenlijk de ideale boeddhist, hij leeft volkomen in het nu.” Ron knikt.
Lees verder: een redelijk bizarre film
Het eindresultaat is een redelijk bizarre film. Je volgt via de haarspeldbochten in het brein van Ron een merkwaardige mengelmoes tussen realiteit en fictie, gezien door de ogen van een vader en een dochter. Ondanks de meeste vreemde puzzelstukjes heeft Karina toch een indringend en compleet totaalbeeld in elkaar gezet.
Een minutenlange mokerslag
De liefde van een dochter voor een vader sijpelt er voortdurend doorheen, maar het verhaal wordt dus bijna nooit zwaar. Hoewel, het zeer lange eindshot is killing, een minutenlange mokerslag. Terwijl de aftiteling loopt, loopt en loopt, zien we Ron zitten. In die papier-maché versie van zijn eigen hoofd. Alleen, er gebeurt niets, er gebeurt heel lang niets. En Ron zit daar maar te zitten.
Je blijft als kijker achter met een enorm gevoel van gemis. En eenzaamheid. ,,Ik heb er zelf niet zo’n last van”, zegt Ron nog maar eens.
English short synopsis
Ron is writing a book about living with an Acquired Brain Injury, causing him to get lost and to forget. The moment his daughter finds out that Ron forgot about her, she decides to turn his book into a film.
Logline
Daughter makes a film adaptation of her father’s book to write herself back into his story.